هستند در طول تأريخ مردمانى كه نمى گذارند به هيچ وجه جهان محل عشق و عاطفه براى انسان گردد. برعكس هميشه تلاش به خود مركز بينى، خود برترنگرى و خودستايشى بوده است و همينطور كه جهان از سدهء به سدهء ديگر ميلغزد، گمان به اينكه يكروز مردمان جهان يكديگر را ...

در يکی از هزار و يک تعريف شعر - اين سه حرف و سه نقطه تعريف ناپذير - آمده است: بيان همراه با شور درون. و به اينگونه اگر حق هم داشته باشيم که شوريدگی در سخن يا سخن در شوريدگی را که به زبان روال ديگر ميبخشد، شعر بناميم، هنوز در آنسوی معادله، سرگردان دريافت قيمت و نتيجه^ء...

اگر سياست خارجى ايالات متحده امريكا را در كشور هاى نيمه جنوبى كره زمين مطالعه نمائيم، انبوهى از پرسشها در ذهن ما تداعى ميشود. انسان با خود ميگويد كه اين چه علت است كه امريكا حتى قبل از حادثه ۱۱ سپتمبر دكتاتور نظامى پاكستان را با همه توان پشتيبانى نمود ولى...

...اهالی کابل در معابد شيوايی و بودايی که در پای قول شمس در نيم ميلی جنوبغرب بالاحصار بين دو نقطه يی که بعد ها بنام «خضر» و «پنجه^ء شاه» شهرت پيدا کردند، هنوز هم جا به جا بودند. شبانگاه ديوارهای بلند و برجهای ضخيم بالاحصار و بدنه و گنبدهای معابد در سايه^ء ...

اتاق مفشن رييس ارزاق و احتياجات عامه، ميز بزرگ رياست با لوازم روی ميز يک رييس.

در اتاق چند چوکی و يک سيت کوچ هم گذاشته شده است. رييس مشغول صحبت در تيلفون است و در اثنای صحبت چپ و راست روی چوکی خود چرخ ميخورد.

تصوف با قلب و احساسات سر و کار دارد نه با عقل و منطق، و بدیهی است که عقل و منطق سلاح خواص اند و اکثر مردم از بکار بردن آن عاجزند و ملول میشوند. نقطهء حساس انسان قلب او است، سخن و کلام وقتی پیشرفت کلی میکنند که ملایم با احساسات و موافق با خواهشهای قلب باشند...

وقتی آهنگهای البوم « زنده گی همین است» را میشنیدم، احساس کردم یکسره ریشه های خاطرات خوشِ دیروز، از لابلای جنگل انبوهِ اندوه و خشم و رنج ذهنم به بیرون کشیده میشود و همانند روشنی فانوسی دم چشمم آغاز میکند به رقصیدن. ساده گی، بی پیرایه گی و ایجادگری فضای...

مادرم از قبيله^ء سبز نجابت بود

و با زبان مردم بهشت سخن می گفت

چادری از بريشم ايمان به سر داشت

قلبش به عرش خدا می ماند

     که به اندازه^ء حقيقت خدا بزرگ بود

و من صدای خدا را

گريه دارد باغ و شيون شاخسار

ديگر اينجا، گل نمی آيد به بار

کوچ ِ خونين ِ قناری ها ببين

سبزه ماتم دار و گلشن سوگوار

از که بايد با که بايد شکوه کردن

با خدا؟ از آسمان؟ از روزگار؟

لکه د سيــــند اوبـــــه پـــــه عمر کي بــــــــــهيږي ورځي  

د حبـــابــــــونـــــو پــــه څېر سر پر سر ماتـــــيږي ورځي

بــــــوډی زمــــــان پـــــــر ګــــــوتــــو وايي د پېړيو تسپې

د ځوانۍ مخ تـــــــه مي پــــــــــه هره شپه تېريږي ورځي

لکه وږمــــــــه چي د خــــــزان ور رسېــــــدلې نـــــــــه وي

سرت گردم بيا ساقی که آمد گلعذار امشب

می چون ارغوانم ده ز جام خوشگوار امشب

تمنا آنچه می کردم بحمدالله ميسر شد

شب مهتاب و جام باده و لعل نگار امشب

باوج سرخوشی هردم بخود از فخر می بالم

نبش ميزنم

قبر سرد تنهاهی را

بيرون می آيم

اول صبح است

و تصور مبهم آخر روز

که تماميت انديشه ام را

بمقدار لحظه های بی مفهوم