یک ِپِر به آتش

رودابه!
شب رسید
یک پر زبال روشن سیمرغ وام ده
بر آتش دلم.
رودابه !
شهر خالی ز آواز عاشقی است
گیسوی پرترانه ی خود را

                                                          حمیرا نکهت
 

                               یاغی

برلبانم غنچه لبخند پژمرده است نغمه ام دلگير رو افسرده است
نه سرودي نه سروري نه هم اوازي نه شوري
زندگي گويي ز دنيا رخت بر بسته است
يا كه خاك مرده روي شهر پاشيده است
اين چه اييني چه قانوني چه تدبيري است
من از اين ارامش سنگين و صامت عاصي ام ديگر

                                                                    هوشنگ شفا                                                                    با  دکلمهً از فریبا آتش صادق
 

                   پرچم پنهانی منزلت انسانی

 


                                شَبستان کابل

مـن عاشـق ترانهٴ یارا ن کابلـم
دیوانـهٴ نـوای جوا نا ن کابلـم
محوطلوع ماه وغروب ستاره گان
شام وسـحر به یاد شبسـتا ن کابلـم
شبهای شهرمن همه زیباود لکشست
پروانه سا ن اسیـر چراغا ن کابلـم
دریا ودشت ودرهٴ ﺁن ماٴمن مَنست

                                                           همایون  مجید

 

ای وای ما و غصّۀ نا منتهای ما
اندیشه های ما و شب ناله زای ما
گفتن نه حاجتست ز دل پیش اهل دل
گوید حدیث حالت دل اشکهای ما
مشکل نموده کار خلایق جنون (او)
آخر کجاست عاقل مشکل گشای ما
خلقی دوای درد دل از ما گرفت، لیک

                                                                پیکارپامیر

                              شب پاییز

یک شبی از شبهای فصل پاییز بود و من
در خیالم درسیاهی ماه وپروین بود و من
چون صدای نالهء قلبم بلند گردیده بود
نالهء از عاشقی در سینهء جان بود و من
نازنینی که درآنشب شوروغوغا سرنمود
تا بسوزاند سر و جانم هویدا بود و من
گفتمش ای ماه سیمن بر چرا افسرده ای
 
                                                                     قیوم بشیر

       

                               د حسن ننداره

د خو ښی په رڼــا وم ستا د ښکلا په نند ا ره
چه ړندی سترګی می شوخلاص ستا دمخ په نظاره
مظنو ن مینی د ستــا می چیچی لکه زهرجن ما ر
یم په خو ښی او هڅه چــــه د ووینمه د و با ره
چه وګرځی می په فکر له خوښی بیخوده کیږمه
په بی مو جب خبره څلــــه رانه کیږ ی کنا ره
حقیقت او ګیلی په کــــــــو لو مرو رتیا د په څه

                                                                        ظاهر حکمی