خوابگاه، گذری از گذر های بسيار قديمی کابل است. سالها پيش خانهء ما که ديوار هايی به بلندی چندين قد آدم داشت و بی شباهت به چاهی نبود، در اين گذر واقع شده بود.

خموشی پيشه خواهم کرد

چونان جانوری که نتواند سخن گفتن

مانند بيهودگی رهايم کن در ميان سبزه زار

و بگو: "بمير، ای روباه بمير"!

چراغ خانهء خورشـــید مرده است امشب

به باد های یله جان ســـــپرده است امشب

به تیغ و تیر و تبر می زند گلــــــــستان را

مگر که دیوِ تهاجم چه خورده است امشب

و ابر دستِ ســــــــیاهش میان غرش رعد

خدايا رحمتي كن

             بده ياري كه زاريم

                            كنون بي يار ماييم

مثال رمهء گوسفند

                  چنان خسته چنان در بند

پارلمان ای پارلمان

تويی چنين تويی چنان

رخشنده مثل نوری تو

زيبا مثال حوری تو

خُم شراب در کرسی ات

سپیده ام گذرا بود - رفت، بی سحرم کرد

و، روشنایی فرومرد، شب، دوباره سرم کرد

بجرم اینکه تو؛ دیشب به خواب چلچه دیدی

خزان به چنره ام بست؛ تگرگ دربدرم کرد!

همو که چهره ی سبزم همیشه در نظزش بود

در دهکده سبز

وزش باد

پيکر درختان بيد را نوازش ميداد

در قطار درختان

و خروش امواج دريا

 نخستين چيزی كه ديده ها را به تماشای خويش فراميخواند،  سر دخترك بود، كه با چشمان از حدقه برآمده و فرياد خفه شده درگلو، از زيرگِل بالا آمد. نامش اَزُوسِنه  بود، يعنی سوسن سفيد.

مرگ

دم

دم

در شهر طبل میکوبد

گلوله

مــــــرا به طـــــرف گلستان خود بیا و ببر

مـــرا به روضهء رضوان خـــود بیا و ببر

زبان مـــــــرغ دل  بی نوا  چـــــو میدانی!

مــــرا به ملک سلیــــمان خـــــود بیا و ببر

دلــــــم ز ظلمت و بی مهری فلک بشکست

دیدار نیست، محو تماشا شدی غزل

در امتداد راه چه بی پا شدی غزل

خندیدن نوین تو زیباست، باز شو

نه که دوباره باز معما شدی غزل!

دست دعا گرفته دگر باره اهل دل