سميع حامد
سمیع حامد
همسفر
چکمن از چرم شب بارانی
چکمه از سنگ
سیل می آید و با کشته ما میگذرد
بر در
زاغ در برف
فلم سیاه و سپید زمستان
زاغ بر برف
نیایش
یا دریا!
دلم گرفته ازین آب های نادریا!
باد
باد
مینویسد خاطرات خود را
بر کاغذ کاهی پاییز
و بر باد میکند
لرزه
مرگ
دم
دم
در شهر طبل میکوبد
گلوله
بیم
بیم
بیم
از کوچه میگذرد
درخت در پشت ارسی
ترس
ترس
میشکند
نامه
تا
تاریخ
تاریکست
زندان
جغرافیای آزادیست
فقط!
خواب سنگین
سنگ
خفت و پایمال گشت:
سنگفرش!
سنگواره
سنگ ها
تبعید میشوند از کوه
فرسنگ ها
و
سنگر میشوند
و سنگ گور
شکوه
سه چار سنگ ممکن است!
که گفت کوه سنگفرش میشود؟
نا« تو »
شب
همسایه روز نیست
سایه روزست
شب
من
باتو نیستم
اما
ناتو نیستم
کتیبه
من مرده ايم!
بگذار کوهی سنگ گورم گردد!
نیست؟
گور بی شقایق
آشغالدان زنده گیست!
سرود
درد
آهنگ همیشه شعر منست
توفان
سرود ملی دریاست
شاعر
تا کند میشود
ذهن هزار ساله تاریخ
پنسل تراش درد مرا تیز میکند
گم
شب
چرکنویس کابوس هاست
کجاست پنسل پاک آفتاب؟