دور از وطنم ، ای دوست، در هجر بهار اینجا

آرام نمیگیرم بی صبر و قرار  ایــــنجـــــــــــا

عمـــــــری که شد از هستی در دامگه  غربت

از درد نشان دارد يا از تـــــــب يار اینجــــــــا 

در انجـــمن و خــلوت ، با غصه و با حســرت

يادم است

هفده ساله بودم

بهار مانيلا يادم است

سايه‌ های پر و خالی انتظار يادم است

روزی که او به دنیا آمد، پدرکلانش برایش انگشتری از نقره و سنگ تراش خورده ساخت.  زیرا پدرکلان او را از همان آغاز دوست داشت:

روزی این به انگشتش جور خواهد آمد.

اقبال مسلمان است و انديشهء او انديشه ايست که دين نقش تعين کننده در آن دارد، به عبارت ديگر بايد او را متفکر دينی خواند. مشرب او مشرب عارفانه است، اما عرفان او و عرفان تصوف اسلامی افراطی کاملاً منطبق نيست.

هفتم فبروری سال ٢٠٠٥ نهمين سال درگذشت سياوش کسرائی شاعر حماسه ها و اميد ها بود.

اي دو عــالم از تو روشن عشق فرحت زاي ما

مُلك جــــــــان و دل فدايت اي تو مـــولاناي ما

نگهت حــرف و سخن اكســـير اســـتغناي تُست

مظهر عشق و وفـــــــا اي اطلس و ديباي مـــا

شــد زمين و آســـــمان مســـت از دُر  ِِناياب تو

دير آمدی به كلبه‌ام‌، ای ‌بی ‌وفا بهار!

با يارِ آشنا نكند كس جفا، بهار!

در نورهان مقدم نوروز داشتی

تر دامن از شكوفه و گل بارها، بهار!

با باد بامداد تو می ‌بود بوی مهر

«نوروز» پارينه يادگاری از کهن ترين نمايش نمادين زنده گی، آفرينش طبيعت و انسان است که چون يادمانی گرامی در آغاز هر سال تکرار می شود.

همينكه جنگها و بارانها به زندگی مجال ميداد، كتابهای آفتابسوخته^ء كتابفروشيهای "پل باغ عمومی” شهر كابل بار ديگر بر روی خاكها در زير آفتاب چيده ميشدند.

ياران! خوش است فصل بهاری که می رسد

ناز و نگاه و خنده^ء ياری که می رسد

ناز شکوفه خنده نازک نسيم صبح

زيباست با وصال نگاری که می رسد

ما را شکسته نشوه^ء رنگين ساغرش

بهار بود که در باغ ما خزان آمد

و باد های تباهی وزان وزان آمـد

شگوفه را به کف باد ها رها کردند

و شامگاه فقط عده یی دعا کردنـد

هجوم سرخ به جان بهار آتــش زد