منزلگهم تهيست

از ذره ذره جيوه^ء خود دست شسته ام

در قاب استخوانی خود شيشه گشته ام

بيهوده رو به روی من اينسان نشسته اي

پاسخ نميدهم

افغانستان   باستان

افغانيان را آ شيان

                  آسمان  کشور  ما  شد  سياه

                  روزگار مردم  ما شد    تباه

                  لشکر  آواره ء    ديده   جفا

چو دل در کوچه جانان گذر کرد

سرشکم دامـــن محبوب تر کرد 

انیس داشتم من اشک نامی

مرا بگذشت تنها و سفر کرد

ز چشمم رخت بسته روشنائی

کودک افغان اسیر کینه دوران شده
کودک افغـان گرفتار غم وحرمان شده
درس ومشق کودک افغان فغان و ناله شده
بی نصیب از کسب دانش واله و ویلان شده

نازش را سزاست لطف سخن حافظ كه زبان فارسی را زبان عشق و عرفان كرد و زبان فارسی را زبان شب زنده داران كرد وزبان فارسی رازبان دشت و دريا و كهكشان كرد و زبان فارسی را زبان تمامی روزگاران كرد.

وقتی صدای زن به گريه های خموشانه و زنجيره ای از آهی دردناک به زير چادری و تابوت خانه خلاصه گرديد بربادی تمام  شکل همه ای زيست من شد.  آنگاه چون شمع نيمه جان بر مزار آرزو هايم ذ ره ذ ره آب شدم وبی محابا سوختم؟!

ای خاطرهء گمشده در کوچهء کودکی

کبوتر امید آفرین رویا

از حریم حیرت دل پر گرفت

چندیست

به خدای شب بگوييد به ره ام ستاره ريزد

به شب سياهی بختم شفقی دوباره ريزد

به هوای سرد مژگان که نخواند سرود باران

ز دو ديده خون بريزم که اگر کناره ريزد

به درون سينه ی من گل آتشيست برپا

باز هم قصه   قصهء طوفان

قصهء بی پناهی مرغان

قصهء خشم باد و صاعقه ها

قصهء مرگ و مير روزنه ها

قصهء فصل های بی حاصل

ای وای از آن لحظهء وجود

که من نا خواسته

چون قطره شبنمی

که سحرگاهان روی برگ گلاب میپاشد

و با نخستین تا بش نور خورشید

کو،خانه؟ که گويمت:خرابش، کردی

کو، سينه؟ که گويمت:کبابش، کردی،

ما، را نه دلی، نه کلبه ی و نه کسی،