صبورالله سياه سنگ
صبورالله سياه سنگ
hajarulaswad@yahoo.com
اعتراف
منزلگهم تهيست
از ذره ذره جيوهء خود دست شسته ام
در قاب استخوانی خود شيشه گشته ام
بيهوده رو به روی من اينسان نشسته اي
پاسخ نميدهم
فرياد ميزنم:
آيينه نيستم
ديگر مرابه چهرهء خود آشنا مكن
ديگر ز من روايت اسكندری مپرس
گفتم كه شيشه ام
هر امتداد ميگذرد چون گلوله يي
از لوح سينه ام
من آفتاب را
واپس نميدهم
من قبله ام تهيست
هرگز به گوش من سخنی كس نگفته است
در من سروده های زمستان شگفته است
بيهوده در رواق دلت لانه بسته اي
آنجا نميروم
ديگر من آن پرستوی پارينه نيستم
ديگر مرا به سقف و درت آشيان مده
ديگر زمن شميم بهارانه را مخواه
بوف خرابه ام
در انحنای شب
سنگر گرفته ام
من آفتاب را
چشمك نميزنم
اندام من تهيست
من پله های چوبی عمرم شكسته است
پيوند پايه های من از هم گسسته است
بالا نميشوم
چون پل فتاده ام
رازينه نيستم
ديگر مرا به لبهء بام آشنا مكن
ديگر ز من حكايت معراج را مپرس
ديو فسانه ام
در سايه های برج
در خواب رفته ام
من آفتاب را
باور نميكنم
انديشه ام تهيست
در خونم آن حرارت آتشفشانه نيست
در روحم آن شهامت آرش نشانه نيست
بيهوده در هوای من اينجا رسيده اي
در وا نميكنم
ای خسته تر ز من
آدينه نيستم
ديگر مرا به هفتهء خود آشنا مكن
ديگر زمن نشاط و نوازشگری مخواه
با قامتی چو قرن
يك روز تيره ام
در گاهنامه ها
از پا فتاده ام
من آفتاب را
در بر نميكشم.
[][][][][][][][]
زمستان 1983
زندان پلچرخی (كابل)
