سخی ظفری

محبوس بین کالبدی رو به نیستم
در این جنازه‌خانه مگر چند زیستم؟

دنیا چه داشت پشت نقابش که من در آن
از لحظه‌ای که چشم گشودم؛ گریستم

بیهودگی گرفته همه هستی مرا
تنها در این کویر به دنبال چیستم؟

با صورتی که رنگ بدل می‌کند مدام
می‌ایستم مقابل آیینه: کیستم؟

من یک امید سوخته‌ام ای تمام‌سبز
با من بگو چگونه به پایم بایستم؟