راحله یار

**********

غزل عاشقانه

اگر که بی تو مرا آب می برد ؛ ببرد
گلوی گرم مرا گرگ می دَرد ؛ بدَرد

بگو به هرچه سگ هار می جفد؛ بجفد
به شاخه های دلم جُغد می پرد ، بپرد

ستاده پای غزل عاشقانه خواهم مُرد
به روی گورم اگر باد می چَرد ، بچَرد

بهشت جای تو و مغز های بیمار است
بگو که سهم مرا شیخ می خرد ؟ بخرد!

کناره شو رۀ آزادگان عشق نبند !
زبان ریشه ندانی به ریش خویش نخند