صوفی احمد علی قندهاری

******

غزل پانزدهم

تخته نرد عشق

به دکّان نَفَس دارم بنا آيينه سازی را
ندانم نسيۀ مستقبل و دينار ماضی را

نوای نای در گوشم خراش جان ضرور آرد

ز حلق شيشۀ رازم شنو غلغل نوازی را

سوار بارۀ باريک آه و هم عنان خضرم

به ميدان بقا تعليم يابم ترک و تازی را

دو شش در تخته نرد عشق، گر خواهی در اندازی،

به جای کعبتين انداز سر بر دار بازی را

به دوران، سرفراز از شاهد تجريد و تفريدم

بدان معراج، احمد! تن گدازی، تن گدازی را