استاد صدیق پسرلی ( شاعر معاصر پشتو)

---

غزل

د ياقوتو اور

عشق د شبو بوی کړم په سل لوري يې لېږلی يم،

ځان راڅخه ورک دی په خپل ځان پسې وتلی يم.

 

ژبه مې شوه ګونګه د جلوو بې شمېره ژبو ته،

زه لکه د سين کاڼی د شور په منځ کې غلی يم.

 

وي به په اسبابو اتکاء د بيدارۍ قصور،

ډېر ځلې په خوب کې بې وزرو الوتلی يم.

 

يو نفس د زړه سرور صحرا ته رسول غواړم،

هر څو که په شان د بوړبوکۍ د خاورو څلی يم.

 

بيا مې زړه کې اوړي لکه بحر دځوانۍ سرود،

پښه پر ځای روان يم، نه پوهېږم سپور که پلی يم.

 

اوښکه د مظلوم مګر په خپل ګرېوان کې وچه شي،

داسې زه له خپلو لندو سترګو هم لوېدلی يم.

 

مينه خود آزاره وي، آزار د نورو نه غواړي،

اور يم د ياقوتو بس په خپل ځان لګېدلی يم.

 

کومه يوه پېرزو به مې د خيال پسرليه هېره شي،

ډېر يې لکه لمر په هسکو څانګو زنګولی يم.