استاد صدیق پسرلی ( شاعر معاصر پشتو)
غزل
د ياقوتو اور
عشق د شبو بوی کړم په سل لوري يې لېږلی يم،
ځان راڅخه ورک دی په خپل ځان پسې وتلی يم.
ژبه مې شوه ګونګه د جلوو بې شمېره ژبو ته،
زه لکه د سين کاڼی د شور په منځ کې غلی يم.
وي به په اسبابو اتکاء د بيدارۍ قصور،
ډېر ځلې په خوب کې بې وزرو الوتلی يم.
يو نفس د زړه سرور صحرا ته رسول غواړم،
هر څو که په شان د بوړبوکۍ د خاورو څلی يم.
بيا مې زړه کې اوړي لکه بحر دځوانۍ سرود،
پښه پر ځای روان يم، نه پوهېږم سپور که پلی يم.
اوښکه د مظلوم مګر په خپل ګرېوان کې وچه شي،
داسې زه له خپلو لندو سترګو هم لوېدلی يم.
مينه خود آزاره وي، آزار د نورو نه غواړي،
اور يم د ياقوتو بس په خپل ځان لګېدلی يم.
کومه يوه پېرزو به مې د خيال پسرليه هېره شي،
ډېر يې لکه لمر په هسکو څانګو زنګولی يم.
0 Comments