صوفی احمد علی قندهاری

غزل هشتم

برهان عشق

عشق دارد همين دو برهان را
پرورد جان و سوزد ايمان را

از چه تخمير شد به روز ازل
بيوفايی سرشت خوبان را

خلعت فيض و جود احسانش
راست آمد به قامت آنسان را

آيدلا حرمتت به جان دارم
محترم دار زخم مژگان را

بشکند پنجه ء قضا و قدر
ناخنی کو درد گريبان را

خود سبکبار رفت در ره ء عشق
هر که بگذاشت بار سامان را

نکته ای کرد عشق ارشادم
بای بسم الله تاج فرقان را

احمدا ! هر که جان بجانان داد
خونبها يافت بلکه تاوان را