صوفی احمد علی قندهاری

خلعت ناز تجرّد خانه زادان عدم را
دل چرا عرش الهی نام شد بيتُ الصّنم را

شغل آتش کاري ام داد از ازل استاد عشقم
کورۀ حبس دمم آبست تيغ صبحدم را

سرنگونی های ما نعم البدل از آفتابم
سر به زانو بودن ما تحفه ارباب کرم را

باشد اين آهسته رفتن های ما در راه وحدت
هر دو عالم را به گامی می توانی اين قدم را

هر که پا بر جای پایِ راز پير خود گذارد
هست احمد سايه پرور صاحب تيغ دو دم را