میترا عاصی

برگ زردِ خشک و زارم، زیر پای روزگار

بی بهارم، بی بهارم ، زیر پای روزگار

می‌وزد بادی خزان و می‌کشاند هر طرف

چون مهاجر، کوله بارم، زیر پای روزگار

تا که برخورد می‌کنم با کفش‌های عابران

نغمه‌های تازه دارم زیر پای روزگار

می‌گذارد عاشقی ما را میانی دفترش

می‌شود تر چشم زارم زیر پای روزگار

گاه نقشِ عاشقی دارم به بیتِ شاعری

غصه بی اندازه دارم زیر پای روزگار

می‌رسد پاییز و می‌ریزم به آغوشِ زمین

یک زمستان بی‌قرارم، زیر پای روزگار