من و گنجشک و باد
من و گنجشک و باد
با گندم و آفتاب و آب
دوستيم
و پاک می کنيم
هر آنچه در آن آواز و حرکت نيست
رنگ شاد برکت نيست.
در فصل آبی عمر انسان
آندم که هنوز می شود به آسمان دست کشيد
و ستاره ها را از آب حوض چيد
و ماهی های سرخ را از درخت سيب
و سيب ها را در آسمان کاريد
آندم که هر چيزی نام و رنگ و جای خود را
به ديگری قرض می دهد
ميتوان گلی را ديد که با بال پروانه پريد
از زينه های رنگين کمان به پشت بام ابر ها رسيد
و چون باران باريد
من و گنجشک و باد
می پريم از فراز هرآنچه آزادی را قفس می سازد
و زندگی را عبث می سازد.
از عمر مادرم
که در آتش آشپزخانه خاکستر می گردد
از نام پدرم
که صرف در خانه حاضری دفترش باقيست
از تلاش برادرم برای پول
از رنگ های تيزی که خواهرم به صورت خود می مالد
از نصيحت زن همسايه
از سنگ های ترازوی سبزی فروش
از نانوا که نان را به مردم می فروشد
و گندم را شرمنده می کند
از نل سر کوچه
که آب را به ساعتی در روز خلاصه می کند
از ميوه فروش
که پای های خرش زير بار سيب لرزان است
از ملای مسجد
که تصور مهربانی خدا برايش سخت
و تصور قهر خدا برايش آسان است.
در فصلی که مکتب نيست
و حتمی نيست دو جمع دو چهار شود
و اعداد خواب ترا آشفته نمی کنند
و حروف الفبا چون اصوات موسيقی آزادند
رنگ ها نام ندارند
روز ها شام ندارند
شيشه ترسان از سنگ نيست
زمين برای ما تنگ نيست
رها کردن هر پوقانه سفری به ماه است
آب دادن به هر گياه سلامی به خدا است
پدر نخستين آدم و مادر خود حوا است
در فصلی که هنوز دندان های شيری ات را داری
و طعم شير پستان های مادرت را به ياد می داری
تفاوت ميان پسر و دختر را
جز در کوتاهی و درازی موی شان نمی دانی
شبنم برايت تصوير درياست
اکسيجن و نور و نسيم چون شاخه درختان
ميان انگشتان دستان ماست
من و گنجشک و باد
گرداگرد زمين با هم مسابقه می گذاريم
بال ها و نيرو و پای های خود را
به همديگر هديه می دهيم
و دوست می داريم
دوش را
پرش را
وزش را
سرود کلام را
و دوست می داريم
تپش را
رويش را
بارش را
درود سلام را....
پروين پژواک ـ ۱۳٧٢