نقش پاها

کوچه را تا ا نتها رفتم. اما آن کوچه، کوچهء نبود که من ميخواستم. بناء برگشتم ودوباره به چار راه رسيدم. تازه ميخواستم تصميم بگيرم که به کدام يکي از سرک هاي چارراه به راه بيفتم که ناگاه به نقش پاهايي متوجه شدم.
قدمها امتداد يافته بودند به سوي کوچه يي که من تازه از آن برگشته بودم. بار ديگر چند قدمي بسوي آن کوچه گذاشتم،  .........

                                                      به نام خدا
                                                 مرگ سالي چند بار

عشق مثل گياه عشقه از قامت روح انسان قد مي کشد ودر نفس هايش ريشه مي دواند و آنگاه روي زبانش شکوفه مي زند... قدير را پس از سال ها ديده ام. او هنوز هم بوي دلباختگي مي دهد، بوي عشق. او را ديده ام که به نقطه اي دور خيره شده است. انگار توده اي برف مي شود وبربلندترين قله مي نشيند ودر حرارت خاطراتش ذره ذره

                            برکهٴ شبنم

شاید که سرنوشت ٬
شاید که روزگار ٬
نمیخواست ما به هم
یکجا شویم ودیربمانم کنار هم .

.........

                    چـــــرخ دورا ن
                                برغزل صـائـب

درمــیــان چـشــم مــن تـصــویـــرجــانــان اســت وبـــس
نـغــمــه ی تـــار دلـــم آهــنــگ خـــوبــــان اســت وبــس
مــی نــزیــبــد جُــغــــد را درشــاخـــه ی ســـرو چــمــن
زیـنـت صـبـح گـلـسـتـان مـرغ خـوشـخــوان اســت وبـس
تــیــربُـغــض بــدسـگــالان ســیــنــه ی عــاجـــزدریـــــد
در دمــن صــیــاد را صــیــدغــــزالان اســت وبـــــــــس

                            ما در

ما در ! طلوع روشن صبح سعا د تی
گل خوشه های خرمن لطفی ، عنا يتی
ما در ! چو وا ژه ها ی نما زی به شهر عشق
مفهوم آ يه ها ی خدا يی ، طرا وتی
ما در ! تو شا ه بيت لطيفی در ا ين غزل
با غ صفا و مهر و سخا يی ، مروّ تی

............

                                                                                                                                            محمد زرگرپور