نه چنانم كه ديده بود مرا، نه چنينم كه باز مى بينـد

من پر از ميل خواهشم اما، او مرا بى نياز مى بيند

نه صداى دو دل نه پيـوندى، نه نگاه هاى آرزومندى

من كنارش نشسته ام اما، او مـرا در حجاز مى بيند

گاه در زيـر بار تنهايى،  گاه بـر آســمان رســوايى

چنان پر کرده ای از خون من دست و دل دامن

که معصوم اند حتی پیش تو سیاف و بن لادن

غزل های مرا مثل شمالی می زنی آتش

و فرمان می دهی تا بشکند و زن مرا آهن

تلاوت می کنم هر شب دو چشمان تو را بانو

گفته اند:

وقتی ليلی را

ساربانان

از پيش چشمان قيس بردند

او از همه بريد

هميشه شب باشد و سکوت

تا در شهر زنده ها

مرده ها حکومت کنند

کفن دوزان کفن دوزند

و تابوت سازان تابوت