ای شمع جان! خدارا، پروانه را مسوزان

آهنگ عشق دارد، ديوانه را مسوزان

بنياد مهر باشد اندر دل محبان

دل، جايگاه يار است، اين خانه را مسوزان

ای محتسب! خدا را شرم از نوای ما کن

سکوت شب جامه دريد

فضا تيره شد از وحشت درد

گريبان چا ک کرد نر گس

و مرواريد گلوبند طبيعت گشت 

ياسمن و ارغوان گريستند

جغرافیای نامرد را نخواهم زیست

که من از تبار تیره روزگارانم

ونام دیگرم بدبختی ست 

چشم هایت زادگاه طوفانهاست

نامت تفسیر جوانمرگیست

از شهر مان هوای وفا كوچ كرده است

از سينه ها خلوص و صفاك وچ كرده است

رنگ خزان گرفته رخ شاد مردمان

يعنی كه خنده از لب ما كوچ كرده است

لطفی ز بارگاهی خدا هم نميشود

سحرگاهی یکی فصلی به صد تکمین

به صد گلزار گل در دست

به صد منقارموج ناله بر لب

درم کوبید

به پای بسرم بنشست و با آه مسیحایی