حسیب نیما

گم شدم در خم هر راه ، به جز راهِ خودم
شام و تنهایی و من ، منتظر ماهِ خودم

راضی ام از دل خوش باور و ناتسلیمم
سال ها شد پدر یوسف در چاهِ خودم

دورم از دهکده ی سبز نخستین نفسم
تا کجا می بَرَدم غربت جانکاهِ خودم

وحشت از خواب بهشتی که در آن بیخبری ست
شادم از هلهله ی دوزخ آگاهِ خودم

ناگهان-خنده ی خورشید خودم هستم و گاه
من خودم عامل دلتنگی بیگاهِ خودم

…

زندگی عشق و فقط عشق ، دگر یادم نیست
راوی ساده یی از قصه ی کوتاهِ خودم