حسیب نیما

دهانِ تلخ و  دلِ تنگ ،  در کنار شبم

مرا چراغ بپوشان ، که سنگسار شبم

دوکفش روز  به من هدیه کن  که کوچ کنم

که سالهاست  به  بن بستِ  بی گذار شبم

غروب  ، باغِ به آتش کشیده است ، بیا !

کنار شاخه ی بشکسته ی انار شبم

ببین !  تولد گرگِ سیاهِ  بدمست  است

بیا مترس ! که آبستن  شکار شبم

ز نسل عشق ، تویی نعره می زنی  در من

به  پشت پنجره ها   عاشق  فرار شبم

…

درختِ شب  به زمینم گرفته ریشه ، و من

تبر به دست ترین  دشمنِ تبار شبم