فرید اروند

باد می لرزد به دوشش پرچم افسونگری

می خرامد ابر ، اما خالی و خاکستری

آتشی در ریشه های خسته ی کاج و چنار

آب دارد مرگ را بر تشنه گان پیغمبری

پیش رو دیوار ها بن بست ها افراشتند

پشت سر هموار ، اما پرتگاه دیگری

خواب دیدند آسمان و ماه و ماهی بر زمین

بعدِ آن گردیده اند آماج غم سرتاسری

تاک را آتش زدند و باغ را آتش زدند

تا جهنم را نباشد با زمینش همسری

سینه سهراب را با دشنه ی رستم زدند

تا پذیرند آن ضحاک پیر را فرمانبری