احسان پاکزاد

 

 

 

 

 

 

غزلی از احسان پاکزاد در سوگ لیلا صراحت "روشنی "

 

 

 

نهیب مرگ

 

 

 

ظلمتی آمــد پدید و" روشنی" از ما گـــرفت

دست مرگ آمـــد برون از دامن"لیلا" گرفت

از نهیب  مـــرگ او، لـأأـرزید ایوان غــــزل

چلچـراغ  شــــعـر افتاد و زبان  مــا گـــرفت

غنچه های شعر او پژمرد از طوفـــان مـرگ

ســـرو باغ معـرفت بشکست تا بـــالا گــرفت

سرخوش از جام غزل بودیم دیشب ناگهــــان

محتسب آمد بزور از دست مــا مینا گــــرفت

تا خبر افتاد در محفل غریو از جمع خاســت

هوش از ساقی برفت وهم  دل صهبا گـــرفت

بلبل باغ" صراحت" بود و شعرش همچو گل

دست تاراج خــزان این هردو را یکجا گرفت

بس بداغش گــریه میکردیم در میخـانه دوش

شد لب ســاقی خموش و غم گلوی مـا گـرفت

رهـــزن اقلــــیم جان غارتگـــر ملک وجـود

ماه خـوبان را به یکدم از میان مـــا گـــرفت

گاه ســـروی را بی اندازد گهی مرغی به دام

این هیولای اجــل تا در گلستان جـــا گـــرفت

 

 

22 جولای ،2004 تورنتو کانادا

 

 

 


 

 

 

 

صفحهء اول