در سوگ ليلا صراحت، دوست عزيزم که به روشنی
پيوست
طيبه سهيلا
دختران خانه های پدری
ما زاده گان
يک نسل بوديم
نسل ترديد ها
اضطراب ها.
نسل آشيانه
های ويران
پرنده های
سرگردان.
نسل جوانان
خميده قامت
کودکان نان
آور.
مادران منتظر
دختران مصمم
پدران مضطرب.
***
ما در فصل
فاجعه قد کشيديم
مصمم
و
صبور.
تو در «طلوع
سبز» شگفتی
من روز مره
گی ها را کاشتم.
تو الفبای
شعر را نجوا کردی
من در حروف
سربی چاپخانه خودم را گم کردم.
تو از «حديث
شب» گفتی
من کودکان
نان آور را روی صفحه آوردم.
***
ما در فصل
فاجعه قد کشيديم
مصمم
و
صبور.
ما برای هم
رنج برديم
با هم
خنديديم،
برای هم
گريستيم.
شتر سپيد دم
در خانه های ما خوابيد
ما سوگوار
شديم.
برای ما
تابوت بی خبر آوردند
ما گيچ و مات
و منگ شديم.
تو صبر سنگ
شدی
من گريستم.
ما تنها
شديم،
تو تنها
من با جمع.
مادران ما به
مهمانی خدا رفتند
خانه های پدری ما خالی شد،
«باران» به آب ها پيوست.
تو ساکت و
صبور ماندی
غم ها را بلعيدی،
من فرياد شدم
با زنده گی جنگيدم
شکستم
شکسته شدم!
***
ما در فصل
فاجعه قد کشيديم
مصمم
و
صبور.
وقتی «کابل»
سياه پوشيد
ما مسافر
شديم
آواره و غريب
شديم.
چادر های
سياه روی شانه های ما گرانی کرد
غربت لزج و
سوزان روی مژگان ما نشست
روی جاده های
تفتيدهء تموز گام های ما نقش شدند
روز ها
طولانی شدند
ديدار ها
کوتاه.
دختران خانه
های پدری مسافر شدند!
تو از «سنگ
ها و آيينه ها» گفتی
من «آب و
آيينه» را شکل دادم.
***
ما در فصل
فاجعه قد کشيديم
مصمم
و
صبور.
ما دو توته
ابر شديم
جدا شديم زهم
به افق های دورِ دور از وطن
رها شديم زهم.
غريب عاشق
وطن
کجا رود که آرمد مگر؟
غريب هر کجا شديم.
تو آشنای درد
ها شدی
سکوت تلخ بی صدا شدی.
تو نقش هر
«حوا» شدی
به غربت غريب هر وطن
تو نقش لحظه ها شدی
و من
؛
و من اسير
نقش ها
گدای دوره
گرد لحظه ها
مجاور تصاوير
چند آشنا شدم.
کنون فرشته
ها
فرشته های
آشنای روشنی
ترا به اوج ِ اوج برده اند
و من
،
چو ابر خستهء
به افق های دورِ دور از وطن
چو گنگ راز
ها
اسير وعده ها شدم.
و تو
؛
رها
شدی
رها شدی.
4 اگست 2004، دنمارک
يادداشت:
ـ طلوع سبز،
حديث شب، از سنگ ها و آيينه ها مجموعه های شعری ليلا صراحت.
ـ باران، نام
خواهرزادهء ليلا صراحت.
ـ آب و آيينه
مجموعهء شعری طيبه سهيلا.
ـ «حوا»
منظور مجلهء حوا در تبعيد است که در هالند نشر می شود.