صبورالله سياه سنگ
چهار سرودهء کوتاه
از صبورالله سياه سنگ
به سايهء گاليا
سقوط ابرها
ديريست گاليا
در سوگ دوريت
اشكم نميچكد
چه بار آخرين، گاه گريستن،
جای دو قطره اشك
يك جفت چشم داغ
بر دامنم فتاد
□□
به ياد سالهای بی بهار و بی پرستو
به تو ...
بهــــار؟
زمستان ميرود، اما
پرستو بال نگشايد اگر در پيش چشمانم
برای من
بهاران فصل بارانست
زمستانست
زمستانست
□□
پرسشها
ز من مپرس كه گلها چگونه ميخندند
ز من مپرس: بهار از چه راه می آيد
ز من بپرس كه بلبل چگــونه ميميرد
ز من بپرس كه تندر چگــونه ميبارد
□□
اقليم ناشناس
مرا زآتشفشانهای بلند برجهای كوه
- گرد شهر-
همان شهری كه رفته خاک پاكش جاودان برباد
كرا گويم؟ خدای من!
غريو
آب
می آيد
□□