آوارگی

جانان

حسرت ديدار

ساز خموشی

شهرت


 

 

 

                                       هوالله

 

 

                                     حبيب من

 

 

 

 قراری نيست با اين دل  پريشـــــــــانم، حبيب من

                           شكســــــتم رنگ را با آنكه عِصيانم، حبيب من

 

چراغ خامش آهنگم غبار شـــــــــهرتم ننگ است

                           به اين بزم و طرب منظور جــــانانم، حبيب من

 

دماغ ابـــــــــلهان محو جنون سركشی هـــــــا شد

                           بجز اين ســـــوز دل مضمون پنهانم، حبيب من

 

چه حاصل شهرت وننگی كه موهوم است انجامش

                            به اين فطرت اگـــــر بينی به زندانم، حبيب من

 

گدازم كرده اند ای دوست ســــــيرم را تماشاه كن

                            به چشـــــم با مــروت مـــــاه كنعانم، حبيب من

 

چه ميپرسی زكوران لذت و كيفيت خــــــــــورشيد

                              چراغ مــــــرده را صد مكر حيرانم، حبيب من

 

به همت كوش و آهنگ فنا را از حــــباب آمــــــوز

                           بريدم ناله را با ذوق آســـــــــــــــانم، حبيب من

 

خــــــــموشـــــــم كرده اند تا دل غبار ديده بردارد

                             گره ها خـورده ام درخويش و نالانم، حبيب من

 

ندارم مونسی جز داغ دل فــــــــــــــريادرس ياري

                            به تنـها گردشی خورشيد ســـــوزانم، حبيب من

 

                    خيال پرفشـــان دارم (رفيع) از اضطراب دل

                    چو بسمل ميتپم در خون و گريانم، حبيب من

 

 


 

 

 

 

 

آوارگی

 

 

 

آوارگی آهــــــــــنگم و گفتار من اينست

فــــرش قدمت هستم و اَسرار من اينست

 

از هـــرچه سراغی ز خــــيال تو گرفتم

گُم گشــــــتهء تحقيقم و اظهار من اينست

 

بيتابی دل عــــــرض تمـــــنای كی دارد

در دايرهء عشــــــــقم و پرگار من اينست

 

مـا كشتهء بزميكــه در آن نيســـت تحَــــّير

پروانه صــفـت رنگم و بازار من اينست

 

نی لايق لطـــفــيم و نه مقبول وفـــــــاييم

وامــــاندگی يی ننگم و دستار من اينست

 

تا ديده اگـــر وا نشــــــــود نيست بهاری

با خويش بدين جنگم و پـيـكار من اينست

 

محو تو شـــــدم دل به تكاپوی تو بشتافت

زان باده هــنوز مستم و خُمار من اينست

 

روزيكه گـــــــرفتار تو شد اين دل بيمار

ديوانهء اين بنگم و غـمـخوار من اينست

 

ترصيع و تزَين  نبُوّد معنی و لــــفــــظم

چون سيل خـروشانم و اشعار من اينست

 

امروز (رفيع) هـــــــر چه كه آيد بزبانم

در گفتهء خــــود لنگم و آزار من اينست

 

 


 

 

 

 

 

 

جـــانــــان

 

 

 

 

غم ندارم زانكه جــــانانــــــم تويی

همت اين چشـــــم گــــــريانم تويی

 

آتشی افــــروختی در ســــــــينه ام

هستی يی پيــــدا و پنهــــــانم تويی

 

ميكشم ســـــرمست جام و ساغرت

اندرين ره عشق ســـــــوزانم تويی

 

ميشوم فـــــــرهاد كوه بيســــــتون

تيشهء شــــيرين عريانــــــم تويی

 

می نهم ســـــر عاقبت در كوی تو

بعد ازين هم عهد وپيمـــــانم تويی

 

من نخـواهم چون بهشت و كوثرت

گـــر دوايی است درمــــــانم تويی

 

مسـتی يی دارد دل ديــــــــوانه ام

يا كــه ميداند مه مهمــــــانم تويی؟

 

حيف صــد حيفی كه نسيانت كنـم

راحت جان ذكــر سبحــــانم تويی

 

فــاش ميگويد(رفيع) از صدق دل

قوت گفتـــــــار ديوانــــــــم تويی

 

 


   

    

 

 

 

 

                         

  حسرت ديدار

 

 

 

 

 

  ديــــــوانه و افسرده و شــيدای تو هستم

  مجنون صفت آواره و رُســـوای تو هستم

 

  زخمی كه به دل داشــــتم از بهر علاجش

  گمگشته درين دامن صـــــحرای تو هستم

 

  آغوش وصـــــالت چقدر ننگ عدم داشت

  شــادم كه قرين با همه غمهای تو هستم

 

  آســــوده ام از جـــام می و باده و ساغر

  مست از هنر نرگس شـــــهلای تو هستم

 

  جز اين غم دل شكوهء از بی كسيم نيست

  خاكســــتر شــــوق تو و دنيای تو هستم

 

  آيينهء دل نقش وفـــــای تو رقـــــــم كرد

  بيگانه ز خـــــود صورت پيدای تو هستم

 

  صد شورِ جنون داشت ز خود رفتنم امــا

  يك قطره ازآن گـــــوهر دريای تو هستم

 

  اســــباب تعــــــــــلق نشد آرايش فطرت

  عَنقا صــــفت از هـــمت والای تو هستم

 

  در حسرت ديدار تو جــان كند(رفيع) ليك

  مفتون جـــــــــفای تو و فردای تو هستم

 

 

 

 

 


 

 

 

 

 

 

ساز خموشی

 

 

 

داغ ياســــــم مـــهربان بيكسی هــــای منست

چون حباب هر لحظه محو بيخودی های منست

 

اشك مــــــيريزند بحـــــال ما وفاكيشان عشق

دعـوی عشق و هوس از بی سری های منست

 

بوی يوســـــف كـــــــــرد بينا ديدة يعقوب را

حاصـــل سعی و طلب از بی بری های منست

 

رنگ پرداز است جنون گلشن آوارگــــــــــی

شوخی يی پرواز من از بيهوشی های منست

 

نيست اين آرايش ظـــــاهر جــــمال حسن يار

غفلت اين رنگ و بـو از بی مری های منست

 

وهم هستی داشت وحشت كرد خلقی را اســير

صـــــافی يی آيينه ام از بی غشی های منست

 

جز خموشی ساز ديگر نيست سرمشقم(رفيع)

گـــــــــوهری گر ميچكد از بيدلی های منست

 

 


 

 

 

 

 

 

شُهرت

 

 

 

شُهرت می پرستی ام حـاصل رنگ و بوی تست

چشمة آب زندگی گــــربرســد ز جـــــــوی تست

 

آيينة امـــيد را جلوة صـــــــد بـــــهار هـــــا ست

خــــــاكم و خاكساريم حسرت های و هوی تست

 

سيرو ســــــلوك معنی ام هست بيرون اين محيط

محـــرم اين زمين نيم عـــــــزم دلم به كوی تست

 

سعی و تلاش و كــــــوششم فيض گشای من نشد

عقدة اين گـــره هــــا بســـــــته به تار موی تست

 

نيست طبع رســـــــای من مايل ســــــــاز عافيت

شــــــور و نوای موج دل آمـد و رفت پوی تست

 

همت شور بلـــــــبلم كرد فــــــــغان در اين چمن

طرز كلام نازكم جــــــــوهر پاك خــــــوی تست

 

گشـــــت (رفيع) ناتوان عــــــــــــاشق وبيقرار تو

داغ به دل چو لاله ســــان نعره زنان بسوی تست

 

 

 


 

 

بالای اين صفحه

 

 

 صفحهء اول