مصلحت
باز بهار
آمده هلهله بــرپــــا كنيد
ريشه غم
بركنيد در كفنـش جا كنيد
غنچه
دلتنگ را دركف باران دهيد
با نفس
صبحدم عطر تنش واكنيد
درب قفس
بشكنيد بلبل شوريده را
جاي به
باغش دهيد گوش به غوغا كنيد
تا به صدا
آورد رگ رگ جان رباب
مطرب در
پرده را زود هويدا كنيد
مرغ دل
مرده ام مژده هستي دهيد
پای
بتی
افگنيد واله وشيدا كنيد
نيست دگر
مصلحت سرد و خموش وملول
ني به نوا
آوريد باده به مينا كنيد
يك شب شاد
بهار پاي گل وجويبار
تكيه به
سروي دهيد عشرت دنيا كنيد
شاهد
انديشه را خود بكف آريد باز
از فلك
كينه جو ترك تمنا كنيد
عمق يك فرياد خاموشيم ما
اي دريغا
كاشنا گم كرده ايم
صدق در
اوج ريا گم كرده ايم
پيچ پيچان
چون مسير دود آه
جاده را
تا انتها گم كرده ايم
صبح كاذب
بانقاب آيد
همی
صبح صادق
در ردا گم كرده ايم
در سراب
افتاده با آشوبها
چشمه آب
بقا گم كرده ايم
در كمند
مدعا پيچيده
ايم
درحقيقت
مدعا گم كرده ايم
عمق يك
فرياد خاموشيم ما
خويشتن را
چون صدا گم كرده ايم
بيگمان
درعاشقی
گم گشته ايم
رسم وآيين
وفا گم كرده ايم
گزيدهء
بجا
به
گريه گريه گويمت به درد دل دواستی
به آه
وناله جويمت كه ناب وپربهاستی
زجان عزيز دارمت كه چشمهء
شفاستی
دلم شكسته
زورقی تواش چو ناخداستی
ســــــرم
فدای دل شود گزيده بجاستی
سخن ربودی
از لبم شكسته ای خدنگ من
بهانه
ميكند دگر دل غمين و تنگ من
به تن
شراره ميزند صدای ساز وچنگ من
بيا كه
بيتو ميپرد ز درد و غصه رنگ من
به
درب دل چه ميزنی به سينه كدخداستی
كنون زپا
نشسته ام زآتش نگاه تو
زعرصه جان
نميبرم زچشم دل سياه تو
اسير آب و
آتشم زآب و تاب ماه تو
شكسته پای
جان مرا چو صيد بی پناه تو
به
دشت خشك سينه ام حرارت بقاستی
غريو عشق
در زند به كلبه خموش من
بسی به
سينه پرزند دل زخون به جوش من
ز كنج
ديده سر زند سرشك لاله پوش من
سرم از آن
به در زند تپيدن و خروش من
چو
در تو نيك بنگرم قيامت خداستی
به هر كجا
كه ميروم دلم كشد بجويمت
به هر نفس
كه ميكشم دلم تپد ببويمت
به خون دل
به اشك غم غبار ره بشويمت
به هر
زبان كه مايلی ز صدق دل بگويمت
چو
خون دل به رگ رگ و چو دل به سينه جاستی
تنم به
تيغه بركشی دو ديده وا نميكنم
دلم زغصه
جان دهد ز تو جدا نميكنم
سرم به
باد ميدهم ترا رها نميكنم
قيامت ار
كنی سرم سر و صدا نميكنم
كنون كه پاره آتشم كجاستی كجاستی؟
راحله يار