رفعت حسینی
... و از شناخت
بگوییم .
آشنایی من با جناب واصف باختری در نیمۀ دوم دهۀ پنجاه
خورشیدی از سخاوتِ حضورِ دوست دانشورو فرزانه ام ، روانشاد حیدر لهیب ، امکان پذیر و میسرگشت . آنان هردو عضو یک حزب سیاسی بودند و در صف رهبری حزب خویش قرارداشتند . بنابران بدیهیست که همدگررا ژرفتر و درست تر می شناختند.
شامگاهِ روزی ، بر مبنای قراری پیشین ، هردو محبت نموده به خانه ام آمدند. صحبت ها ، بیشترینه ، متداول بودو اندکی هم در مورد هنر خطاطی و نقش و سهمِ پدرم درین هنر، و نیزاز سوی من ، در پیرامون موسیقی کلاسیک هندی ، که آنرا درآن هنگام می شنیدیم ،سخن زدیم .
روز دگر که لهیب فرهیخته را دیدم و سخن بر سر دیدار آن شام آمد لهیب گفت : واصف فکر می کند که تو اشرافی گونه هستی .
سال ها ، یکی از پی دگر، رفتند و من درآغازِ سال نزده هفتادوهشت عیسایی برای تحصیل به آسترالیا رفتم .
وقتی در ماه عقرب سیزده پنجاه وهفت خورشیدی، پس ازاکمالِ دورۀ آموزش ، به میهن بر
گشتم چند ی پس ترپدرم ، روانشاد استاد سید داوود حسینی ، وفات یافتند .لهیب فرزانه که برای اشتراک در محفل فاتحۀ پدرم آمده
بود ، از زندانی بودن جناب باختری برایم قصه کرد .اندکی بعدتر از رهایی واصف باختری از زنـدانِ پـل چرخی ، روزی او را ، بر حسب اتفاق ، در چهارراهی صدارت کابل دیدم.
و ناگفته پیداست که در مورد لهیب گفت وگو کردیم . هرچند من آگاهی داشتم مگر جناب واصف هم داستانِ زهرناکِ جان سپردن نستوهِ گرانمایه لهیب را در یکی از بازداشتگاه ها باز گوکرد و آنگاه چنین افزود :
از خیابان های کابل بدم می آید . در تمام آن ها ، به همراهی لهیب گشت و گذار کرده ام ....
و بدین سان دیدووادید ها میسر می شدند و شناخت ها وسیعترو بیمرزتر. تا اینکه در سال سیزده پنجاه و نُه خورشیدی جناب واصف و من در انجمن نویسنده گان افغانستان که تازه ایجادشده بود هـمکار شدیم . درآن سال ها این انجمن ، اتحادیه نامیده می شد .او به حیثِ مدیر مسئوول مـجلۀ ژوندون ، نشریۀ رسمی انجمن ، ومن به حیث منشی بخش شعر این بنیادِ فرهنگی شروع به کار کردیم .
از همان آغازِشناختم ازجناب باختری ، چیزی که در مورد او مرا به حیرت واداشت نیروی حافظۀ کم نظیراو بود . چه در بارۀ نام ها ، ـ نام های انسان ها و جا ها و عنوان کتاب ها ـ چه تأریخ ها ـ وبه ویژه از ولادت ها و از دنیا رفتن ها ـ و چه در خصوصِ شعر ها .
گفته می توانم شعر های گزیده ازتمامی شاعران گذشتۀ ادبیات فارسی .
دو شخصیت فرهنگی ما ، در زندگی من ، مرا ازینگونه حافظۀنیرومند خویش به شگفتی قرین ساخته اند : علامۀ دوران صلاح الدین سلجوقی وجناب واصف باختری . در سالیانی که در سال های آخر مکتب بودم ، حینیکه استاد سلجوقی به دیدن پدرم می آمدند گاهگاهی من ازین فرزانه گان اجازت می یافتم که دراتاق بمانم و بشنوم .
طرزِ سخن زدن علامه سلجوقی و شعر ها و سطر هایی از متونِ ادبی و فلسفی غرب وشرق را از راه حافظه بر شمردن مرا رهسپار وادی مرحبا گفتن می کردند.
بایسته است نگاشته آید که جناب واصف باختری نیز چنین مردیست .اواز گزیده شاعرانِ روزگار ما ست و از مرارت ها وتلخی های زنده گی انسان سرزمین ما سخن ها گفته و داستان ها سروده است .درادبـیات شـنا سی چیـره دست می باشـد وجـایگاه والایـی را داراست . او یکـی از نخبـه گان واز غنایم فرهنگی ما ست .
هفدهم می دوهزارویازده عیسایی
«»«»«»«»«»«»
ادبی ـ هنری