ترتیب کوونکی : انجنیر عبدالقادر مسعود
لنډۍ
د تورې، ننګ او مېړانې په هكله:
ارمان دې نه كړي هغه مېندې
چې خپل زامن د وطن لار كې قربان كړينه
اشنا مې سر په وطن كېښود
په تار د زلفو زه كفن ورته ګنډمه
تور په رنجك سور شې په وينو
سالم په تن بې ننګه رامه شې مينه
تورې وهه برې به مومې
كه برى نه وي ځوانان تل په تورو مرينه
ته په سنګر كې ځان شهيد كړه
زه به خپل شال ستا په زيارت وغوړومه
ټوټې ټوټې په تورو راشې
چې پرهارونه در ګنډم خوله دركومه
پر سپين مېدان به درسره يم
زه پښتنه له تورې نه تښتم مئينه
پښتونه څه شوې ستا خبرې
نن دې پردي كاندي پر خاوره حكومتونه
پښتونه نن دې ځاى د جنګ دى
خواره پښتو دې دښمنان له منځه وړينه
په تور ټوپك ويشتلې راشې
د بې ننګۍ آواز دې مه راځه مينه
په ژوند كې خړ مه شى پښتونه
پړ دې غليم شه چې خړ سترګى ژوند كوينه
په مورچل هغه سړى خېژي
چې يا مين وي يا يې پېغله ناسته وينه
په وينو رنګ توره دې راوړه
راشه په سرو شونډو بئې زه درپاكه كړمه
جانانه جنګ نه په شا نه شې
چې د همزولو راته نه شي پېغورونه
جانان په جنګ كې تر شا راغى
پر برائۍ وركړې خوله پښېمانه يمه
جانانه ښه دى چې ټپي شوې
زه به دا خپله غاړه هسكه ګرځومه
جانان مې سر په وطن كېښود
په تار د زلفو به كفن ورته ګنډمه
جانانه هسې وخت به راشي
چې ټوپك واخلو لاس په لاس سنګر ته ځونه
خال د يار په وينو كښېږدم
چې شينكي باغ كې ګل ګلاب وشرموينه
خدايه هغه ساعت به كوم وي
چې ټول ځوانان سره په سوله رضا شينه
چې د وطن په ننګ شهيد شم
پر قبر ږده مې د وطن د باغ ګلونه
ځلميانو تور لحد قبول كړ
نجونې ړندې كړئ چې كونډتون نه قبلوينه
ځوانانو راشئ وسلې كېږدئ
قلم راواخلئ چې وطن آبادونه
ځوانانو راشئ سوله وكړو
سوله كې وزي د ځوانانو ارمانونه
ځوانانو خپل وطن آباد كړئ
د هېواد پېغلې به سلام درته كوينه
ځوانانو وخت د جګړې نه دې
وخت دى د سولې چې وطن آباده شينه
د تورو جنګ واى ما به وكړاى
د نصيب جنګ دى وارخطا ولاړه يمه
د غم لښكرې را پسې دي
د پاچاهي تاج مې په سر له ملكه ځمه
د نارينه وو د جنګ نه يې
خود به د كور پر ښځو كاږې آوازونه
د يارۍ لاس مې تاته دركړ
پر تا بايلمه سرو مال هم اولادونه
راځئ چې نوره جګړه بس كړو
د جګړې اور ښكلي ځوانان تباه كوينه
زلميه خداى كه به خوله دركړم
پر شا دې نښته د تېرو تورو وارونه
زما خولګۍ د هغه چا ده
چې غلامۍ ته يې طلاق وركړى وينه
كه په مېوند كې شهيد نه شوې
خدايږو لاليه بې ننګۍ ته دې ساتينه
كه تورې نه كړې نو به څه كړې
چې مو شېدې د پښتنې رودلي دينه
كه تور اوربل مې ميراتېږي
د وطن جنګ دى جانان نه منع كومه
ما ويل په تا به زړګى ښاد كړم
اوس له تا وړم د ارمانجن زړګي داغونه
نه له تا ځم نه مې هېرېږې
يا به زه مرم يا به دې وساتم وطنه!
وطنه زه يوازې نه
يم
ستا په سر هر يو شا زلمى غېرت كوينه
«»«»«»«»«»«»
ادبی ـ هنری