.JPG)
صالحه وهاب واصل
آفتاب
رفتـــــی و رفت شــــوکت انوار آفتاب
بي روئی تو چی تيره شــــد و تار آفتاب
از جلوۀ رخ تو چمن غرق عشرتـست
برگو مـــتاب بســـــوئی چمنزار آفتاب
از پرتو جمال تو گل مشــــــگفد به باغ
گلها نيند شـــــــــــايق ديدار آفــــــتاب
برآســـتان عشق برم سجدۀ نعیـــــــــم
كز بختِ رهنــمون شــــده ام يار آفتاب
«واهِب» دلش ز گرمی عـشـق توشعلۀ ور
چون جلوۀ رخ تــو كــــند كار آفـــتاب
30جنوری 2009
فنلو- هالند
خواهم بهار باشم
تن پُر ز شور و شوق
چون برگ گل شوم ز تراکم جدا جدا , از لذت هوس
عطر تنم بدامن کوه و دمن رود
رنگین شوم چو باغ
پُر بار چون درخت شگوفان هر چمن
قلبم پر از نشاط
صد ها ترانه موج زنان رقص سر دهند در رگ رگ تنم
اندر بلور نازک آوائی من خموش
دریائی موج حسرت با صد هزار آزِ فریبا به چشم من
بگشاید هر نفس
طوفان ناشناس
چون نغمه و غزل , پیچم در آسمان نشاط و طرب چو نائی
از آسمان آبی و شفاف بَر کنم , خط زرین را
بندم به بال خویش پر پر زنان میان افق ها نهان شوم
تا در کناره هائی شبستان پر چراغ , آذاد و بی ریا
خواهم که باز دیده شود پر ز دانه ها
زان دانه هائی شبنم گلهائی ناز و یخ
وز گرمنائی نور
نور سپید و روشن بیداری امید
ریزم به روی سبز چمن زار نو جوان
خواهم نسیم گلبن بی رنگی نرم و ند
معصوم و بی نیاز
مملو ز بوی عشق , رقصان برون تراود
از دخمۀ دلم
خواهم که عاشقانه شکافد تن مرا
بیتابیئ هوس
خواهم زند جوانه و طغیان کند ز رس
من بیقرار و مدهوش
چون غنچه تر شوم
سر برکشم ز پردۀ پیچیده در تنم
از پَنک عشرتم
خواهم فسون کنم
فریاد آرزو شوم و در روم به نور
خواهم بهار باشم
بهار سپیده رنگ
عاری ز یأس و سردئی و خاموشی و سکوت
یک پارچۀ نوا شوم , آگنده از صفا
خواهم بهار باشم
بهار خِضِر نما
15-دیسمبر
2008 فنلو -هالند
زن افغان
ای که تابنده تر از ماه درخشان شدی ای زن
قد بر افراشتی و گوهر و مر جان شدی ای زن
بِشـکســـتند نه بشـــگفته شـــاخت چو بن گـــل
کودکی بیش نبودی که زن خان شدی ای زن
تو که خود خالق مردی به جهــــان بعد خداوند
خَم شدی, بنده شدی , گوش به فرمان شدی ای زن
بَت گرفتــــــــند ترا در بـــــــدل جرم برادر
زآتش ظلم و ستم سوختی بریان شدی ای زن
تا که زیبنده شود بستر شاهی ز وجودت
با زر و زور رواننـــدۀ کاخـــان شدی ای زن
تو کـــه با امر خدا دیده بدنیـــــــا بگشودی
زنده در گور به امر و نهی مردان شــدی ای زن
ای که از حسن و جمال تو جهــان رنگ گرفتست
زجر تیزاب به رخ برده چه داغـان شدی ای زن
تــــا رمق بود ترا زرۀ بیشــت نشـــــمردنـد
مُردی و نا مور و شهرۀ دوران شــدی ای زن
هر قــــــدر مینــــگرم بوده ئی در بــــند اســـارت
روز ها با غم خود دسـت و گریبان بودی ای زن
ای زن, ای خواهر و ای مـــادر و معشوق و مُعلم
عشق گشتی و به خون و رگ هر جان شــدی ای زن
گریه می گـــــیردم آخـــر که چرا در همه عمــــرت
بی نصیب از حق آذادی ئی انســــان شـــدی ای زن
لذت عشـــق تو « واهِــب » بِخرد در بدل جان
زآنکه در سینۀ او حسرت و ارمان شدی ای زن
25- 11-2008
هالند
«»«»«»«»«»«»
ادبی ـ هنری