داکتر یاسر وحید
مسافرانه ها.....
01
قصه های بید مجنون گفت مسافر
غصه های دور گردون گفت مسافر
غزل با شهد آمیخت در دل شب
دوبیتی های موزون گفت مسافر
شعری در شوق شبهای وطن خواند
هم از روزگار گلگون گفت مسافر
از شمالی تا کشم گل گفت و بلبل
گریست هی تا که جیحون گفت مسافر
غم غربت بر روی نیاورده ولی
از درد هجران افزون گفت مسافر
02
با ملک مردم تفاهم کرد مسافر
سوی دوردست ها تبسم کرد مسافر
شعر شبهای شمالی خواند و فرخار
قصه انگور و گندم کرد مسافر
انبوهِ غم غربت غزل ساخت
مثنوی میهنش گم کرد مسافر
بانوی باد و باران شد یادهایش
اندوهش پنهان ز مردم کرد مسافر
ثانیه هایی را گریه کرد از درد دوری
از اندوه هجران تکلم کرد مسافر
03
مینوازد رخسار وطن، لعل بدخشان مسافر
قطره های اشک وصال، انگور پروان مسافر
سرمست زشعر شوق دوشاب شمالی
آب شیرین دره ، داروی درمان مسافر
سینه اش را نازد سرسر سردابه ده
خرم بهار و سار باغ سمنگان مسافر
دستانش معمار تصویر بودای دوباره
سیغان و کهمرد زیب بامیان مسافر
افسانه آی خانم وگلبهار و بلخ زیبا
قربان مهربانی میمنه و جوزجان مسافر
کی آیا غروب کند اندوه ..... غربت؟
برخیزد از شرق شادی خورشید تابان مسافر
اسد 1387
«»«»«»«»«»«»