صبورالله سياه سنگ
به صادق هدايت،
برای "بوف کور"، پناهگاه دلتنگيهای پنهانيم
سوگيانه يی که کفن شد
صبورالله سياه سنگ
hajarulaswad@yahoo.com
و در عصر هجوم سايه بر خورشيد
چنين قصه نبشته با سياهی بر سپيدی بود:
"کنار خندق آتش
نبود و بود، بيدی بود: بختش شور، برگش تلخ
و ليکن قامتش همچون درفش فتح يک اقليم، بالنده
تنش همچون شعار پای دار سر سپرده رهنورد جاده حلاج پاينده
نه چونان سايه جنگل
به روی صفحه جيحون
که از هر باد ميلرزد
نه چون ژوليده مو مجنون
که يادش يک درنگ اندوه
زيادش يک دهن فرياد می ارزد
شبی فصل ثمر چينی
که خون از دانه انگور و خوشه از نهان تاک می افتاد
به جای ميوه او اين قصه را از شاخه ها بر خاک می افگند:
اگر دريا زبانم را نميفهميد
اگر دريا زبانم را نميفهميد
من اين پشتاره مرموز غم – انبان پرسش – را
به درگاه که ميبردم؟
کجا ميريختم اين غصه آب بی پناه و بی بهايم را؟
که چون باران بی هنگام
صدای گامهايش را نخواهد آفرين گفتن
گياهی در کوير تشنگی فرسود گوش هيچ انسانی
من امشب با تو ام دريا
من امشب با تو ام دريا
که بادا پاکيت افزون، روانت جاودان نستوه، جهانت جاودان نيلی
و ميپرسم: چرا چون من سراپا شيونی آخر؟
و دريا با شعور ماسه ها و با زبان جزر و مدش ميدهد پاسخ:
همانندت به گور سينه ام لاش گنهکار هزاران ياد ميسوزد
و ميپرسم: مگر در سينه پاکت دل عاشق نميگنجد
که آذرشين
به جای موجهای آب در آتش مکان دارد؟
و آبم ميدهد پاسخ:
نميدانی که دريا را چه آتش در نهان جاريست
و يکبار دگر پرسم:
چرا آه گياه بيگناه پا به زنجير و خزانديده
مسيرش رد پای رفته قارون
شتابش چون رسوب قطره باران
به روی دامن هامون؟
و دريا باز هم لب ميگشايد، ميکند آغاز:
کنون فريادرس ديريست خوابيده
نه بر بستر، به ژرفاها، به خاکستر
و ديوار شبستانش ز سنگ خاره خاراتر
اگر دريا زبانم را نميفهميد
کرا همراز ميخواندم؟
کرا آواز ميدادم؟
کرا در سوگ موهوم معمايی خود انباز ميکردم؟
منم من ريشه هايم تيشه خورده بيد بيحاصل
خدا را با تو ام دريا و يک دريا سخن دارم
من از نيروی خود برتر
نبرد نابرابر با روان خويشتن دارم
و ميترسم ازين وحشی هماوردی که من دارم
گرم از پا دراندازد
به آغوش تو می افتم
به مرگم مويه خواهی کرد؟
و دريا در بساط زهرخندش مينهد پيمان:
فغان ای بيد بيحاصل
کنون ايستاده بر ساحل
تو ناافتاده مرگ خويش را در خواب و خواب خويش را در آب ميبينی
همانندت منم آن بيکفن از که فتاده ياغيی گمنام
که گه در راه می افتم
و گه بيراهه ميپويم
و ميدانم که روزی روزگارانی
به روی دشت ميخشکم
و در سوگم به غير روح دلتنگم – سيه ابر سيه ماتم –
کس ديگر نميگريد
به پاس همزبانيها برايت گريه خواهم کرد
مگر زان پيشتر که قامتت همچون غرور من به خاک افتد
و بفشارد
سرانگشتان خشم بی لگام دست عزراييل دستت را
بيا ای همنفس با من!
مباد انديشه ات پرخون، روانت غرفه پاييز، جهانت غرقه اندوه
بيا با من که همپای رسوب شيون هر سبزه معصوم
ز راه نردبان پلگان بيشمارش تا نهايتگاه
به هيچستان فرود آييم
و از فريادرس پرسيم:
برون از قصه ادريس
کنار آيه های "بعث بعدالموت"
کدامين آيت ديگر
به نام مرگ "قبل از موت"
چيزی بود؟"
و در شامی که هر سايه به همسايه
مبارکبادها ميگفت
کنار خندق آتش
نه پاسخ، نه سوالی بود
دگر نه شور و حالی بود
شعور مرده دريا
زبان ماسه های خشک
به گوش چوبها ميخواند:
"اگر آن بيد آزاده
زبانم را نميفهميد
کدامين کلک را من ترجمان اينهمه الفاظ ميکردم
کدامين موج_ايما را
به ساحل باز ميجستم"
[][][][][][]
زندان پلچرخی (کابل)
سپتمبر 1983
