دیدبان: صبورالله سیاه سنگ
بازوی بریده
بخش دوم
رحيم
بعد از خواندن نامه، سخت منقلب مي شود. در بستر خواب، كرختي و بهت زدگي
عجيبي بر جسم و جانش، سنگيني مي كند. كلمات جوان يهودي كه بعد از جنگ دوم
جهاني در سوراخك الماري خوابيده بودند، جان مي يابند
و دم چشم رحيم به پرواز در مي آيند سيماي نامشخص جواني در ذهنش تجسم مي
يابد كه رشته هاي پيوندش با زندگي كاملاً بريده شده و از سر يأس،......
به ياد پورغني
مجموع
مقالات پيام ھا وگزارش محفلی که به مناسبت انتشار ديوان شادروان عبدالقدير
پورغنی درشھرھامبورگ آلمان دايرشده بود.
گردآورنده: سهيلا غني احمدي
با ھمکاری نصيرمھرين
ويژه گی ھا: به ياد پور غنی، مجموع مقالات
گردآورنده: سھيلا غنی احمدی ......
شطرنج
اين
پياده ميشود، آن وزير ميشود
صفحه چيده ميشود، دار و گير ميشود
اين يكي فداي شاه، آن يكي فداي رُخ
در پيادگان چه زود مرگ و مير ميشود
فيل كجروي كند؛ اين سرشت فيلهاست
كجروي در اين مقام دلپذير ميشود
اسپ خيز ميزند؛ جستوخيز كار اوست
محمدکاظم کاظمی
بازگشـت هـمـه به ســـوی اوســت
(به یاد مرحوم سخی راهی)
با دریغ و اندوه آگاهی یافتیم که سخی راهی یکی از
نامبرداران عرصه هنر و فرهنگ سرزمین ما چشم از جهان پوشید و به ابدیت
پیوست. یاد و خاطره تابناک این
ترانه سرا، تصنیف ساز و فرهنگی خوشنام و مهربان کشور را همواره گرامی داشته
و این ماتم بزرگ را به خانواده، دوستان و به خصوص هنرمندان و فرهنگیان
فرهیخته مان در هر گوشه جهان
......
بارانه هـا و بهـارانه هـای بدون
راهـی
شـامگاه سـه شـنبه نهـم فبروری 2010، سـخـی راهـی از دفتر کارش در
امـــان پویامـک
مــــور
ده
خپلى خونى ده كړكى نه دباندى ده سراى په باغچه كى،په ډير ناز او محبت روزل
سوى ده گﻻنوجوړى ته گورم،چى تل به څنگ پر څنگ وﻻړوه .مگر اوس ده
.
صیقل
آیینه زاریست به هر واژۀ تو
نگه ی داغ شراریست به هر واژۀ تو
مثنوی تا به غزل یا که قصیده ست دران
حرف ها سبحه ی تاریست به هر واژۀ تو
کوه ها با همگی سنگ و درختان بلوط
رود با زمزمه جاریست به هر واژۀ تو
حرمت ده و کرامات همه شهرنشین
حاد ثه
آتش
فگنده برسر بازار حادثه
با تیشه می زند به سر یار حادثه
هر بامداد پرده به خورشید میکشد
شهر مرا نموده شب تار حادثه
کابل! دلم شبیه دلت پاره میشود
ریزد هماره بر سرت آوار حادثه
ما از هوای زنده دلی دل نمیکنیم
طا لب هوشیار
در
شهر شب بود. روز ها شبانه وار به شب بودن می پیوست. وشهروندان بی زمزمه
،سکوت رامیسرودند.
شهر کاملا رنگ و رخ عوض کرده بود. گو اینکه ابر های در هم غنوده ی سیاه ، آنرا در محاصره کشیده باشد. عابرین جاده ها، شهررا باریش های انبوه، لنگی و کلا ه های رنگارنگ بر سر طی طریق میکردند. گویی پیشین روز پنجشنبه باشد و طالبان .............
انځوریزې لنډۍ
لنډۍ په ټولېز ډول زموږ د پښتني ولس د شفاهي رنگین ادب یوه ځلانده هینداره
ده چې په هغې کې هر پښتون او هره پښتنه خپله څیره لیدلای شي. لنډۍ په خپل
جوړښت
زنهار
هر
نامی که بر من می گزاری بگزار !
و با دهان ِ توپ سخن بگو
با من
با چوبه ء دار
امّا هشدار
که ازبان ِ زخمم
چیزی جز زبانهء خشمم
آموزههای فلسفی، عرفانی و اخلاقی
در سرودههای روانشاد "فضلی"
یادبودی
به بهانۀ دومین سالگرد وفات وارسته
مرد تسلیم مقام "سیدعبدالحق فضلی"
ای صاحب هوش عیب مینوش بپوش
بیهوشی مردم تبهکوش بپوش
بینی ز کسی بدی و یا گر شنوی
با پردهء چشم و پردهء گوش؛ بپوش
ای در طلب کمال سرگرم شتاب
د زما ن ولاړه شيبه
ومې کره
ګرانې ما دزړه په کونج کې وکره
هسې
چې راشين شمه سپر لين شمه زلمى شمه
ستا دسرو لاسونو د سرو ګو تو سور غمى شمه
بيا دې غيږه خلا صه کړه
په غيږ کې مې در ونيسه
کمال الدین مستان
پـنـــد حـکـیـمـان
گـــرنــــــدارد
آدمــی حـُـســـن عـمــــل
کـی تــوانــــد دســت یـــازد در امـــــل
چــون بـهــاربــی ثــمــربــاشــــد فــلاح
مــوســم
ســرمــا نـبــود از غـــم فــلاح
گـــرنـبـــود درکـیـســـه ام مُـشــت درم
خــویــش نــایـــد هـیـچگــاه پـشــت درم
دل بـمـیــرد از سـُـــرِ بـیـهـــوده ســــاز
ودود فضلی
گزارش همایش
قاری عبدالله ملک الشعرأ
شنبه 6 فبروری سال 2010استراسبورگ/ فرانسه
به
ساعت7 شام شنبه 6 فبروری 2010 ع. مجفلی که به یاد شاعر، نویسنده، مترجم وادیب
گرانمایۀ تاریخ معاصرافغانستان ازطرف کانون فرهنگی افغانهای
لکه ونه مـسـتقیم په خپل مکان ...
(بخش دهـــم)
عبدالـرحـمـن و حـمـزه شـنواری
روز نهـم اپریل
1958،
حـمـزه شـنواری سـرود پرداز پر آوازه افغانسـتان نقـدی نگـاشـته بود بـر
کتاب "رحـمـن
لکـه ونه مـسـتقیم په خپل مکان ...
(بخش یازدهــــم)
هـنداره/ آیینه
"نحـمـده و نصلی عـلی محـمـد رسـوله الکـریم: هفـت سـال پیش از امـروز
[24
اپریل
1958] کـه کتابم در
صبورالله سـیاه سـنگ
معرفی کتابی بود زیر نام « آنسوی وحشت» که اخیراً آنرا خوانده بودند و از قرار معلوم سخت تحت تاثیر این کتاب رفته و بر آن شده بودند تا قلم بردارند و از این کتاب و نویسنده آن تقدیر به عمل آرند. ......
درست سه چهار هفته قبل به هنگام « وب گردی » چشمم افتاد به نوشتاری از
نویسنده و روزنامه نگار خردمند خانم مریم محبوب در سایت « کابل ناتهـ ».
نوشته در اصل
نیلوفـر در چهـارراه
راسـت
بودن با خـویشـتن
از رســیدن کتاب "آنسـوی وحشـت" نوشـته حمـید نیلوفـر در بازار و رسانه هـا
مـاههـا مـیگذرند. شمـار
این چرا مـیتواند زیراهـای گـوناگـون ............
خوشبختی و شوربختی
جایی
که هم اکنون نشسته ام، سوی راستم ساعت بزرگی قرار دارد. ساعت روی صفحۀ
الکترونیکی ایستاده است. باید کمی بپیچم تا صفحه را درست نگاه کنم
نگاهی به "همــزبانی و همــدلی"
آشنایی
با مهندس بهروز جباری
در پاییز سال 2000 که نخستین سال ورودم به کانادا بود، با شخص خوش صحبتی
آشنا شدم بنام مهندس بهروز
جباری. جریان آشنایی ما نیز از طریق همسرش که دکتور
طب است میسر شد. طوری پیش آمد که من در همانروز ها دچار نوعی افسرده گی
بودم. نزد خانم جباری مراجعه کردم و .........
جشم پتکان
اهدا به پدرم داکتر نعمت الله پژواک
کویر ِ دل
به
پاس ِِ مردم چشمم که گشته زار بیا
به در بمانده دیده به راه تو انتظار بیا
طواف ذوق سریع است همچو برق به دل
برای مرهم ِ این قلب ِ داغدار بیا
ز موج اشک نشد خرمی به دل حاصل
کویر ِ دلم را ببین چو رود بار بیا
ز دل بکش همه آن اوج از شکایت ِ خود
انتظاری پوچ
فردا
را با عا طفه ء تلخ
بسته اند
به قلزمی ناروا
تعصّب را به خجالت داده اند
خجالتی استوار
از این گنبد و امامزاده
سالهاست که معجزهء نرویده
عطر شب
دی
که محــبوبه شب عطــر فشانی میکرد
گــل پـژمـــردۀ دل یـاد جـــــوانـی میـکرد
در صفـای دل مهتابی شب غــنچه شکفت
خنـــده هـا بر وزش باد خــــزانی میـکرد
سوی ما خسته دلان چشـم سیه کـرده شب
تا سحــــر گه نگه و غمــزه نهانی میکرد
گلـۀ آهــــوی سیمـین بـه چـــراگـاه ســـمـا
ارواښاد
گل پاچا الفت دهيواد دپښتو ادب ځلانده او تل پاته ستوری
گل پاچا الفت څوک وو؟
په
ډير وياړسره بايد يادونه وکړم چي په ۲۰۰۰ م کال کي دلومړی ځل لپاره دلته
دسويډن دمالموپه ښارکي ددې منلي او وياړلي ستر ملي شخصيت په وياړ نړيوال
علمي سمينار جوړ سوی وو، تر هغه ...............
حبيب الله غمخور
حکایت خاک
ای یار خوشخرام ِمن و نازنین من
وای خوشنمای خوش سخن ِسرزمین من
آندم که دیده باز به روی تو می شو د
پَرمی کشَد کبوتر ِجان ِغمین من
هرجا حکایت ِ اثر ِخاک ِ کوی توست
آنجا بود علا مت ِ نقش جبین من
از فیض روشنایی خورشید روی تو
پیکارپامیر
سخن
سخن!
دریغ مدار ازمن آشنایی را
غزل غزل بسرایم غزلسرایی را
مسافری ست به دروازه سرد و سرگشته
که از تو میطلبد لطف در گشایی را
دو دست اوست به زانو فتاده، زندانی
که سال هاست به ناخن کَند رهایی را
سپیده دور و زمهتاب جیب شب خالیست
غزل
هــــر
آســمان آبیی هــــم عـــاشقانه نیست
باران خنده ، زخم ترهست و ترانه نیست
خورشید رفته رفته خمید و خمیده رفت
بی ریشگی درخت جوان را جوانه نیست
داغ وطن به جان و دل خود نهفته ایم
موی سیه، زبخت سیه مان نشانه نیست ؟
بال و پر خیال من و باغ سوخته م
قمرگل
سرو همیشه سبز باغستان موسیقی افغانستان
خانم
قمرگل فرزند گل شیرین خان بتاریخ بیست ویکم جنوری سال 1952 درقریه شگه
ولایت ننگرهاردیده بجهان گشود. او درسن هفت سالگی درمحافل وخوشی
های قریه اش آوازمیخواند. آوازگیرا یش بدلها چنگ زد،
آوازه طنین صدایش از قریه به قریه رسید، تا قریه های دور وبالآخره به ولایت
ننگرهار توجه هنردوستان را جلب نمود.............
چند سویه گی درشعرشاملو
"من
بامدادم
شهروندی با اندام وهوش متوسط
نسب ام بایک حلقه به آوراه گان کابل می پیوندد
نام کوچک ام عربی ست
نام قبیله یی ام ترکی
کینت ام پارسی
نام قبیله یی ام شرمسارتاریخ است
استفاده از مطالب و عکسهای ( فـردا) با ذکر نشانی مأخذ مانعی ندارد
This website is optimised with IE6+ and a screen resolution of 1024 X 768 or
higher