چشمانم را

     می بندم

که آرام گيرم

      تا ابديت ابديت

و تا پايان نافرجام

از غوغا بيزارم

حاصـل يك عمــر عبــادت بـر در جانــانه بين

ساخت بخت من سپيد تا گشت دل عارى زكين

هســت مــرا قــرآن عـزيز و ياورم در زندگى

بى نماز هرگز مـگو در نزد خوبان حرف دين

مى بنــوش از جــام قــرآن اى پسر در زندگى

انکس که مرا تاج بر سر بود مادر بود

انکس که مرا زیور وزر بود مادر بود

انروز که خورشید در جهان نور می افشاند

روشن تر زخورشید جهان بود مادر بود

شب ها که مهتاب با ستاره گان درخشید

ای دل بگو که خانهء ويران کيستی

حيرت سرای وعده و پيمان کيستی

در خون فتاده يی همه عمر از برای چه

برگو که غم کشيده ء هجران کيستی

همچون نفس که بيخبر از رفت و آمد است

ای  شب ز چه  تیره  می  نمایی

 تو  خـیـره  ز داغ    قلب  ما یی

داغ د ل ما که لخت  خون است

 از تیره گی یی غم جنون است

سیمای  تو فطرت این  گزیده